Als het was gegaan zoals in het gedicht van Haverschmidt…
Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waart
gezeten in een sneltrein, die de trein
waar ik mee reed, passeerde in volle vaart.
De kennismaking kon niet korter zijn.
… dan was dit blog nu klaar! Maar het ging gelukkig anders. Ze zagen elkaar lang en uitgebreid op het station en spraken nog een keer af en nog een keer… Treinen konden ze missen, maar elkaar niet meer. Gelukkig, ik kan nu gewoon mijn blog verder schrijven!
In aanwezigheid van beide gezinnen werd het burgerlijk huwelijk op donderdag 12 juli in het stadhuis van Gorkum gesloten. Iedereen die nu denkt aan een historische zaal met hoge glas-in-lood ramen, een balkenplafond, stoere eikenhouten tafels en fikse schilderijen aan de muur, mag gerust verder dromen. Het stadhuis van Gorkum blinkt uit in saaiheid… Maar waar Guido en Mireille verschijnen, breekt de zon door en doet de context er niet meer toe! Het werd een ontroerend moment vol persoonlijke en bijzondere momenten uit hun leven. Mireille bleek ook nog eens geweldig gitaar te spelen en te zingen!
Over hun trouwdag zou ik vier weblogs kunnen schrijven, maar omdat ik een plaatjesmaker ben en geen praatjesmaker, een selectie:
Tijd voor plaatjes!